Vanaf mijn middelbare schooltijd heb ik eigenlijk altijd al een gezonde hekel aan wiskunde gehad. Ik was er geen kei in op het gymnasium, maar wist, mede dankzij op dit gebied wat meer getalenteerde buurlieden toch meestal wel de schade voor meetkunde en algebra te beperken tot een vijf of een klein zesje. Op de academie was het ook nog niet gedaan met de exacte ellende: beschrijvende meetkunde en perspectiefleer vielen ons tijdens de MO-A studie ten deel, en omdat die vakken op redelijk pittig HTS-niveau gegeven werden, had ik daar nog een hele kluif aan.
Bij het ontwikkelen van plannen voor een leerlijn media educatie kwamen Michiel en ik al gauw op het idee van ‘reportageteams’: leerlingen die het leuk vonden wat meer tijd en energie te besteden aan filmen en verslaggeving zouden groepen kunnen vormen die ook daadwerkelijk verslag zouden gaan doen van gebeurtenissen en evenementen.
Een heel speciale tak in de tekensport was lijntekenen. Op de academie hadden we dat mooie vak op maandagochtend van mhr.Cuppen. Ons lokaal was een wrakke zolder met een golvende vloer en alles trilde als er op de spoorbaan naast het gebouw weer een trein het station van Tilburg in of uit reed. Een extra handicap die nog boven op de brakheid van het voorafgaande weekend kwam. Want bij lijntekenen gaat het toch om een vaste hand, uiterste nauwkeurigheid en netheid?
Op de Katholieke Scholengemeenschap Etten-Leur wordt mediawijsheid structureel aangeboden aan de leerlingen. Leerlingen denken al veel te weten over de media maar dit valt in praktijk nog wel eens tegen. De lessen zorgen ervoor dat de leerlingen met alle facetten van mediawijsheid in aanraking komen (veiligheid, informatie- en ICT-vaardigheid).
