‘Alles is niet voor altijd
maar altijd voor maar even’
Jeroen van Merwijk
Zo snel voorbij.
Michiel, alweer twee jaar afwezig,
aanwezig in onze herinneringen des te meer,
maar wàt missen we hem …..
Het verlies van Michiel, vandaag 12 april twee jaar geleden, liet bij mij en vele anderen sporen achter en zorgde voor pijn en verdriet die in de loop van ons leven wellicht met de tijd zullen vervagen. Maar wat steeds zal blijven, is de herinnering aan hoe wij hem hebben mogen kennen, de herinnering die ons tot in lengte der dagen houvast zal bieden bij het verwerken van die pijn…..
Hier in Etten-Leur en vooral op de KSE weten we nog maar al te goed wie en wat hij was, hoe we hem waardeerden als collega, als tekendocent , als muzikant en vooral als vriend.
Dat ik hem heb mogen leren kennen en in de laatste elf jaar van mijn loopbaan als tekendocent op de KSE met hem op zo’n unieke wijze intensief en in grote vriendschap heb mogen samenwerken, ervaar ik nog steeds als een heel groot cadeau: het maakte die jaren onvergetelijk.
Zonder de andere collega’s tekort te willen doen moet ik zeggen dat Michiel Eikenaar en collega (en oud-leerling) Richard Rokx de mensen waren waarmee in die laatste jaren van mijn loopbaan op school de samenwerking het meest intensief geweest is. Alle drie werkten we op de bovenbouw met onze examenklassen: de laatste jaren draaiden Michiel en ik elk een Havo 4 groep, ik had daar nog de tekengroep Vwo 4 bij en vervolgens nam Michiel deze leerlingen over in Vwo 5 en 6 plus Havo 5, om hen daar klaar te stomen voor het examen. Richard was de rattenvanger van Hamelen op de Mavo: in die jaren wist hij zoveel publiek te trekken dat op Mavo 4 twee examengroepen tekenen heel gewoon werden. Met zijn drieën hebben we ook volop samengewerkt om het nieuwe vak media-educatie van de grond te krijgen en daarmee de KSE landelijk op de kaart te zetten.
Bij onze samenwerking om het examenonderwijs en allerlei projecten te organiseren en op elkaar af te stemmen hadden we aan een half woord of minder al genoeg. Bovendien bestond bij ons alle drie dezelfde voorkeur voor absurde humor (Crumb, Teeuwen, Gummbah, Jeroom) en ook dat gaf een vrolijke band. Bovenal was er nooit sprake van onenigheid of ook maar het kleinste generatiekloofje (of het moest op muzikaal terrein zijn dat er soms ‘wat’ smaakverschil was).
Samen vormden we toentertijd, zo stelden we wel eens met een dikke knipoog naar elkaar vast, een ‘drie-eenheid’, en dit werd grandioos vastgelegd door Michiel en Richard in een prent, getiteld ‘Divine Sjaak’, die zij mij bij mijn afscheid aanboden. Mijn twee lieve collega’s hebben me daar afgebeeld als een soort veelarmige Vishnu met allerlei attributen die in mijn leven als docent en privé een rol speelden: de lakeland-terriër van mij en mijn vrouw, mijn fanatieke deelname aan ThinkQuest, Gummbah met zijn bizarre humor, mijn liefde voor het teken- en media onderwijs en natuurlijk de koppen van mijn twee vrienden: het zit er allemaal in, tot aan het spectrum-logo van Dark Side of the moon van mijn favoriete band Pink Floyd op mijn borstzakje toe. De prent is me zeer dierbaar en heeft een ereplaats boven mijn werktafel gekregen.
Het kost me dan ook nog steeds moeite Michiel en het verdriet om hem los te laten.
Maar misschien moet ik dat ook niet proberen.
Loslaten bestaat eigenlijk niet, hoeft ook niet denk ik.
Wèl kun je je verdriet misschien anders proberen vast te houden zodat het wat zachter wordt: te beseffen dat hoe onverdraaglijk het vroege verlies van Michiel ook was en is, hij een wezenlijk stukje blijft van zijn naaste geliefden, van mij, van zijn meest nabije collega’s, en van veel van zijn leerlingen, vrienden en fans.
Michiel,
nu helaas ongrijpbaar,
maar voor altijd bij ons!
De drie-eenheid in beeld, in 2012 gemaakt door Michiel en Richard
2008 Samen op de foto voor het jaarboek, gefotografeerd door Richard
2012 De toenmalige sectie bij mijn afscheid plús mijn opvolger Dave
2012 Michiel bij het aanbieden van de prent
