De meeste posts in dit blog schrijf ik met trots en tevredenheid: door het op te schrijven en alle bijbehorende foto’s, filmpjes en artikelen erbij te halen, te selecteren en te plaatsen ga ik terug in de tijd en beleef zo weer opnieuw een stukje van een mooi project of een geslaagde opdracht. Deze laatste aflevering over het tunnelproject wijkt daar van af. Onbegrip, boosheid en frustratie komen weer boven als ik denk aan hoe het uiteindelijk met het tunneltjes schilderen afgelopen is…
In de vorige post over de tekenopdracht van de eerste vliegtuigvlucht, gezien door de ogen van Van Gogh, kun je lezen en zien hoe aan deze opdracht vorm gegeven werd met pen en inkt binnen de reguliere les. Voor de jaarlijkse heemdagen in april 2011 was mij gevraagd door de schoolleiding iets met de brugklassen te doen.
Soms krijg je verzoeken tot samenwerking binnen waarvan je je afvraagt: wat moet ik hier in ’s Heren’s naam mee? Dat gevoel had ik toen Gerard van Ooyen, namens SEGVIN (Stichting Eerste Gemotoriseerde Viegtuigvlucht in Nederland) bij mij op de stoep stond in oktober 2010. Zijn stichting heeft als missie om de herinnering levend te houden aan de eerste vlucht van een gemotoriseerd vliegtuig in Nederland.
Als docent ben je samen met je leerlingen trots op het werk dat gemaakt is door hen. Op scholen kun je dan het werk in de gangen laten zien: op de KSE hadden en hebben we daar volop gelegenheid toe. Maar wat is leuker om je (examen)werk te laten zien in een èchte galerie, compleet met affiches, uitnodigingen, een echte opening met een bekend kunstenaar als inleider, muzikaal opgeluisterd door een saxofoonensemble, en daar met gepaste trots je ouders, broers,zusjes en vriendjes te laten zien wat er allemaal gemaakt is door jou en je klasgenoten?
