‘No,There is no logic to this – who is picked to stay or go’
Lou Reed, Magic & Loss 10 No Chance (regret)
Op 12 april 2020 is het alweer een jaar geleden dat onze onvergetelijke collega en goede vriend Michiel Eikenaar overleden is. Het is bizar om te constateren hoe snel de tijd gaat en hoe erg nog steeds het gemis is. Ik realiseer me dat dat voor zijn gezin en zijn ouders nog veel sterker het geval zal zijn.
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik weet haast zeker dat zijn naaste KSE-collega’s, net zoals ik, nog steeds haast dagelijks aan deze letterlijk en figuurlijk grote vriend moeten denken. Het wàs ook wel iemand, die Michiel. Een niet alledaagse docent die als geen ander de leerlingen binnen de kortste keren in zijn zak had en, in een parallel universum, een alles overheersende bühneverschijning en frontman die elke zaal platwalste met zijn gedrevenheid en uitstraling als toonaangevend en ongeëvenaard black metal zanger.
Het samenwerken met hem was een unieke ervaring. Veel fantastische collega’s heb ik tijdens mijn werk op de KSE mogen ontmoeten en met hen mogen samenwerken, maar zonder iemand tekort te willen doen: Michiel was een geval apart. Hoewel we een generatie scheelden was de klik fantastisch en voelden we elkaar helemaal aan.
Samen over de gang lopen op weg naar de les en ondertussen domme liedjes zingen, brugklassertjes de stuipen op het lijf jagen (‘Wraaah, fresh meat!’), elkaar aanstoten en grinniken als we weer een mooi type leerling of collega in het vizier kregen tijdens de leswisselingen, flauwe kul uitslaan ’s morgens tijdens het bekertje koffie in de docentenkamer voor het begin van de lessen, Hans Teeuwen citeren, uit de Volkskrant cartoons van ons beider idool Gummbah (Deirdre!) bekijken en becommentariëren, aan een half woord genoeg hebben bij het samenstellen van onze lessen en ons leerplan media-educatie…
Zoals onderstaande foto voor het fotojaarboek van 2009 gemaakt is, ook zoiets: totaal onverwacht pakt Michiel me daar beet en voor ik het in de gaten heb, maakt collega Richard een foto, waar ik dan dom grijnzend opsta als een verbaasd konijn dat in de koplampen van een auto kijkt.
Ik kwam laatst een citaat tegen van schrijver en dichter Mischa de Vreede (Djakarta,1936) dat zonder meer klopt. ‘Dat is wel het vervelendste van het doodgaan van mensen : dat jij met hen ook alles wat je voor hen betekende verliest. Wat de overledene in je zag, ben je niet meer. Wat je voor hem of haar betekende, beteken je niet meer. Zoals je met hem of haar praatte, die speciale taal is mee gestorven en je verhalen moet je in andere woorden zien kwijt te raken. Niet alleen ben je de ander kwijt, je gaat zelf ook een beetje verloren’.
Er staat geen tijdslimiet op treuren en rouwen. Soms kan het gemis nog keihard toeslaan. Gelukkig zijn er ook de momenten dat ik stiekem moet lachen bij een gedachte aan een achterlijke opmerking van Michiel ( ‘Daar hèdde de Bismarck’) of de herinnering aan een van die dagen dat we samen met onze leerlingen een congres of studiedag in den lande met onze aanwezigheid mochten verblijden, of grote schilderingen gingen maken in de evenementenhal van de Nieuwe Nobelaer of in het Winkelcentrum en hoe we met die kids dan de grootste lol hadden, of …..
Een uitspraak van psycholoog en rouwdeskundige Manu Keirse sluit naadloos aan op dit alles: ‘Als je dood gaat, verhuis je van de buitenwereld naar de harten van de mensen die van je houden’.
Bedankt voor alles Michiel. Je zit in mijn hart.
Foto van Michiel en mij uit het jaarboek 2009, gemaakt door Richard Rokx
